دوشنبه, ۱۶ فروردين ۱۳۹۵، ۱۰:۴۸ ق.ظ
یکم
این وسوسه ای که می دانی تا آخرین لحظه همراهت خواهد بود. این واژه های فراوان در به در. می نویسم. می نویسم و هزاران بار می نویسم. اما می ترسم کاغذ بردارم. می ترسم کسی مرا در حال نوشتن ببیند. می ترسم نوشته هایم دیده شود. روزهایم با ترس آغاز می شود و با ترس به خواب می روم..درفضای مجازی نوشتن یعنی در فضا نوشتن. یعنی هیچ. کاغذ را دوست دارم اما این ترس نمی گذاردم. ترس بزرگ من. شاید حتی از خودم هم در هراسم.اینجا را امتحان خواهم کرد. شاید آسوده تر باشم.
این یک نظر آزمایشی است.