کپی!
فی البداهه یا آنلاین.چه فرق می کند.بنویس.از این غصه به درآ.غصه ی واژه هایی که نمی مانند.غصه ی باران ها.خیابان ها.بنویس.خودت را.خود درمانده ی بدخلقت را.خود تنهای تنهایت را.بنویس.چه کج چه راست.انتهای راهی که ایستاده ای یا رسیده ای.این شب ها سنگینند.تحمل می خواهند.خسته اند.آغوش می خواهند.آن گرمایی که تنها تو را بخواهد.تنها تو را باشد.نباید اینجا می نوشتم اینجا کسانی هستند.می بینند م.وقت هایی هستند که می خواهم پنهان شوم.دور.مثل رفتن در تاریکی یک پستو.گوشه ای بنشینم.صدایم نکنند.می دانم آنجا می ترسم.آنجا هم.شاید من آدم زندگانی سخت نبوده ام.نه آدم تحمل نه آدم فرار.روزها خودشان آمده اند.شب ها را اما انگار من.انگار کشانده امشان به خودم به جسمم که ناگهان حس می کنم چقدر منقبض و سنگ شده ام.و جان.این جان ناتمام سرگردان که بیشتر نمی خواهد.سردم است.اگر ببینم واژه ها را رهایشان می کنم.بگذار آنقدر کوچک باشند که بی خیالشان تنها بنویسم.شب خالی هستم.رها می کنم خود را تا تمام شوم.گاه به خود نهیب می زنم که بمان.یا چیزی بخور تا طاقتت بیشتر شود .طاقتی که نداری.نمیدانم چه کارش کنم این را.اینجا بگذارم بماند؟!
*آوردمش اینجا.
کپی کردم!
