بی درخت

این ستون های آبی و فیروزه ای.خیال های در گذر من.انگار پاهایم بر سنگفرش هایی ازباران خیس عبور می کنند.چه فرق می کند واژه ها در به در شوند؟ چه فرق می کند برویم؟ چقدر مانده مگر؟ وقتی برخیزم باز دست است و دهان.باز گوش و همان حرف ها.پس چه فرق می کند.تو این راه طولانی را نیامده ای.و من  ییهوده نگرانم.می آیی.و یک روز به آغوش شرم من و خنده ی تو ختم می شود.که من پر می شوم از نهیب نگو ، نگو ، نگو.و تو حرف می زنی و حرف می زنی.و خلوتمان ذره ذره.و تازه اگر بیایی اینجا  در نگاه های دیگران  بیهوده منتظر نگاهی یا لبخندی.تمام می شود.می دانم.امروز زمستان است.اینجا آفتاب و سردی دارد.اینجا انگار همه منتظر، تکیه داده ایم به دیواری.دست ها در جیب.چشم ها بسته رو به گرمای خورشید.ابتدای تاریکی.ابتدای نور.

بی پاییز.

اشیا خسته ام می کنند.همین های همیشه.که تنها منتظران منند.این یاس مداوم طولانی پرتکرار بی باز گشت.این لب های به خشم بسته  .این چشم های به اشک .این درخت ها که پاییزشان مرده است.این صدای صندلی  که ناگهان کسی از آن برمی خیزد.این من که صبح به یاد می آورم همه ی دیروزها را. وقفه ها.وقفه های نوشتن.وقفه های ضربان قلب.وقفه های خموشی.

بیهوده

امروز اتاق ها.امروز کتاب هام.ظرف ها.رختخواب ها.پارک و درخت ها.امروز واژه ها.امروز خستگی ها.بگذارسکوت کنم.

پنجم دی ماه

دیوار.دیواری در کوچه ای.کوچه ای طولانی.تا سر ناکجا.شاید هم تا تهش.می رود.می روی.گاهی دریچه ای.گاهی پرنده ای.گاهی عابری.آسمان جنس نامعلومی دارد.زمین دور .

ندارد

شهر پراست از صدا.ماشین ها و بوق ها.گاهی فریادی.خانه پراز سکوت و خواب.اما صدای چکه هایی هم می آید.تو آنسوی آنسوی آن دورها هستی.انگار از دنیا نا امید شده باشم که تو نیستی.انگار تنها مانده ام که تو نیستی.به روی  تو هم نباید بیاورم دلتنگی را.

بیست و یکم آذر

برگ های درخت آن سوی خیابان.در آفتاب سرد می لرزند در نسیم.طلایی نشده اند در پاییزی که رو به تمامی است.

ته دلم رفتن است.چمدانی و سمتی.فرصت های کمم.تمام رو زها ، تمام شب ها را ، تمام این وانهادگی را به روی خود نمی آورم.به روی دیگران نیز.اما می دانم خوش نیستم.

چای بنوشم و سکوت کنم.راه بروم و راه و راه و راه.

شعر بخوانم.پیام ها را هم بی خیال شوم.

آذر

درخت ها در حوالی ام.درخت ها در پنجره ام.هزارسال شود هر روزم.

تق.دیر.

بی چشمداشت.مدفون تلخکامی ها.مقهور حکم ها ، طعنه ها .بی طاقت سنگ ها .بی طاقت خنده ها حتی .

امروز هشتم

از خود مغمومم و رنجور.از من پذیرای خاموش.از من پذیرنده.خیال می کنم روزهایی خواهند آمد بی همه ی اینها.اما نمی آیند.من از همه ی این ها عبور خواهم کرد و زودتر از هر شود یا ای کاش یا آه و آرزویی ، نخواهم بود.من در انتهای نبودن خود.

حسود کلاغ های شهر

اینجا هستی. به قدر کافی.به قدر فهمیدن خودم .به قدر دوری مان.روزها را راه می روم می آیم خانه و آشپزی می کنم.به خودم نگاه می کنم که حرف می زند.می خندد.ابله و کوچک می شود.غصه می خورد و چای .بعد می خوابم.کوتاه.کم.در دلهره .در درد.