دنیا پراست از آدم های دیوانه.از صبح می خواهم همین رابنویسم.از صبح بارانی امروز.حرف تازه ای نیست.همه مان دیوانه ایم.مشتی دیوانه ی بی آزار و منفعل.مشتی هم دیوانگان خطرناک.بستگی دارد زور چه کسی برچه کسی بچربد.دنیایی که باید بشود از آن بیرون رفت.شاید خیلی محترمانه.مثل همان که تو نوشنی خیلی آقا بود.
تو از من جلدتر بوده ای.خودت را زدی به سایه ، به محبوب ، به خنده ، به رفتن ، به رفتن ، به رفتن. خودت را زدی به ماهی ، به پروانه.خودت را زدی به سکوت ، به دیر آمدن. من اما ماندم به بهت، به دیدن، سکوت، درخت ها ،کاش ها ،سنگین رفتن ها، نشستن ها، نشستن ها ، نشستن ها.حالا که باز آمده ایم اندکی ، حالا که تو از ماهی و پروانه ، من از درخت و سایه،حالا تو که همیشه محبوب ، من همیشه نگاه ، بیا بنشینیم تا آخر دنیا.همین جا ، همین درخت.در سکوت های تو ، در درخت های من.
+با ویرایش تمام!
در قبض و بسط من! امروز رباعیات مولانا! امروز شوق او را می آموزم .
از باده ی ناب لعل شد گوهر ما
آمد به فغان زدست ما ساغر ما
ازبس که همی خوریم می بر سرمی
ما در سر می شدیم و می در سر ما
کنارتر بنشینم.چیزهایی را نمی دانم.چیزهایی که ندیده ام.کنارتر بنشینم.
همین سرخوشانه رفتن.همین در نسیم تاب خوردن.بی خیال آدم ها حرف زدن.ناگهان فراموش کردن.آفتاب دیدن.
به درخت های تمام راه فکر کردم.به ابرهای بالای تپه ها.به خاک به خاک جاده .به آن آسودگی.به آن فضای غریبه ی بی هیچ کس.بعد به جنگل.به کیلومترها درخت.
آمده ام خانه.همه جا را می گردم.
