گفتم

گاهی حسی در دل آدم هست که باید بنویسد یا بنویسدش.بخواند.هر چیز خوب وگرمی را.بشنود.و دراز بکشد روی فرشی که آفتاب رویش افتاده.گاهی آن قدر خوب است این حس که می ترسی کاری کنی یا حرفی بزنی.می خواهی نشانش ندهی به کسی مبادا که گم شود.مبادا که  نماند.دلت می خواهد به کسی بگویی اما مبادا نمی گذارد.باید اما بگویمش به تو.