سیزدهم

باید بخوانم.بشنوم.بنویسم.امروز شنبه ی من این گونه است.خانه در سکوت.بیرون از پنجره هوا گرفته و ابری است.نمی خواهم هیچ چیزی از بیرون بیاید به اکنون من.به این حسی که دارم.چیزی نوشیده ام.با خود در خلوتم..کتابی خواهم خواند.چیزهایی خواهم نوشت.اینجا یا هرجا.چه فرقی می کند.برای نوشتن فقط.برای آن حس و لذت عجیب که سال هاست بامن آمده است.همان درماندگی از همه چیز و همه چیز.همان کنار کشیدن.نوعی سکوت.سکوت جاری بر صفحه های سفید کاغذ.شوق واژه ها که مدارا نمی کنند.بی تحملند.چیز دیگری می گویند.همین شوق نبرد با واژه ها.همین شوق ثبت.همین شوق ماندگار.